پيام

استان قدس
92/1/1

+ [وبلاگ] من اميري دارم که ....................................... [)[)[)[)[)[)

در نجف يک روحاني بود که معروف بود به واعظ . وي در ايام محرم جهت تبليغ و اقامه عزا به روستاهاي اطراف نجف اشرف دعوت ميشد و يک دهه در آن روستا اقامت کرده و اقامه عزا مينمود.

وي نقل ميکرد که در يکي از سالها اهالي يکي از روستاهاي اطراف نجف اشرف از بنده دعوت کردند که جهت اقامه عزا به آن روستا بروم . نکته قابل توجه اين بود که اهالي آن روستا از اهل سنت بودند . وي ميگويد :

دعوت ايشان را پذيرفته و به آن روستا رفتم و قرار شد در خانه يک پيرمرد اقامت کنم. پيرمرد بسيار مرد ساده دل و خوبي بود و در انجام دستورات دين ، چون و چرا نميکرد

به دلم افتاد که آن پيرمرد را ارشاد نمايم شايد به مذهب تشيع بگرود . ولي چون در خانه وي ميهمان بودم و از طرفي نميدانستم که در قبال اين دعوت چه عکس العملي نشان ميدهد ، منصرف شدم . ولي باز در دلم به خودم کلنجار ميرفتم که وي را ارشاد کنم شايد هدايت شود. بالاخره روزي از روزها به وي گفتم : بزرگ شما کيست ؟

گفت : فلان شيخ و نام يکي از اشراف و بزرگان قبيله شان را برد. گفتم : چرا وي را نام بردي ؟ گفت : وي بسيار قدر تمند بوده و چندين تفنگدار و فلان مقدار مال و اموال و خدم و حشم و ... دارد.

گفتم : اگر در يک جاي دور دست که از روستاي شما خيلي دور باشد ، وي را به کمک بطلبي آيا ميتواند به دادت برسد ؟ گفت : نه. گفتم : ولي من يک امير و مولايي دارم که اگر من در شرق عالم باشم و او در غرب عالم باشد و وي را به کمک بطلبم ، او قدرت آن را دارد که به من کمک کند. گفت : عجب امير قدرتمندي داري ! اسم اميرت چيست ؟

خواستم بگويم که اسم اميرم ، امير المومنين مولا علي عليه السلام است که باز منصرف شدم و نگفتم. خلاصه آن دهه محرم تمام شد و من به نجف اشرف بازگشتم. در دلم بسيار ناراحت بودم که چرا حقيقت را به آن پيرمرد نگفتم و اگر ميگفتم شايد وي شيعه ميشد.

بالاخره زمان سپري شد و دهه محرم سال بعد رسيد. تصميم گرفتم اين دهه محرم را نيز به آن روستا بروم و آن پيرمرد را هدايت کنم . با عزم راسخ به آن روستا رفتم و مستقيما به در خانه آن پيرمرد رفتم . در زدم . پسرش در را باز کرد و پس از سلام و تعارفات معمول ، احوال پدرش را جويا شدم . وي گفت : پدرم فوت کرده است !!!!!!!!

با شنيدن اين سخن بسيار ناراحت شدم . بالاخره شب شد و من خوابيدم . در خواب آن پيرمرد را ديدم که در يک باغ زيبا در حال گردش است . گفتم : چطور شد که تو به اينجا آمدي ؟ گفت : پس از مرگ ، ديدم همه جا تاريک است و مرا به جايي ميبردن که دانستم جهنم است . (البته منظور جهنم برزخي است ) شروع کردم به استغاثه

و ا... و ع... را به کمک خواستم . ديدم خبري نشد . مستاصل شدم . به ناگاه به ياد سخن تو افتادم که ميگفتي من اميري دارم که اگر من در شرق عالم باشم و او در غرب عالم باشد و او را به کمک بخوانم

، او قدرت کمک به من را دارد . با خود گفتم حال که چاره اي ندارم بهتر است آن امير را نيز به کمک بخوانم . شروع کردم به کمک خواستن از امير تو . به ناگاه ديدم که آقايي نزد من آمد و فرمود : من امير آن روحاني هستم . حال بگو : " اشهد ان علي ولي الله " تا اين جمله را گفتم از هول و هراس نجات پيدا کردم . سپس ديدم که دو فرشته آمدند . مولا علي عليه السلام به آن فرشته ها فرمود : دست وپاي اين مرد را بشوييد و

آنها اطاعت کردند . پس از آن مرا به اين باغ آوردند و حالم اين است که ميبيني . ولي اي شيخ ، ايکاش اسم اميرت را در دنيا و قبل از مرگ به من ميگفتي تا در دنيا وي را تصديق نمايم.

:( من اميري دارم... الحمد لله