شُـربِ مُـدام و لذّتِ ایمان علیست

ماهِ صیام وروضه ی رضوان علیست

بابِ مدینه ی علمِ پیمبر است

تفسیرِ ناب و معنیِ قرآن علیست

مِهر است و دردلِ عُشّاق عالم است

سرچشمه ی طراوتِباران علیست

اَنجُم که حاملِ تسبیحِ سرمد است

عبدِ ولایِ حضرتِ سُبحان علیست

ازکوچه های مدائن خبر دهند

اُلگوی نابِ حضرتِ سلمان علیست

پروا نکرده مگر از خدای خویش

شیرژیانِ بیشه ی شجعان علیست

پشتِ تمامی کُفرِ زمان به خاک

با ضربه ای زقاطعِ بُرهان علیست

آیاتِ سوره ی پرنورِ هل اتی

درشأنِ طائرِ خُلدآشیان علیست

آن چاهِ کوفه که سربسته است ومُهر

همرازِسینه ی شیرِ ژیان علیست

بادِ صبا چو به یعقوب مژده داد

عشق وامیدِ یوسف کنعان علیست

فـُزتُ وَربِّ کعبه ی محراب عشق

فریادِ رَجعِتِ جانِ جهان علیست

بعد از نبی که نباشد پیمبری

آئینه دارو جلوه ی یزدان علیست

هم کاتبِ وحیِ پیمبر است و هم

قرآنِ ناطق وفُرقانبیان علیست

هرگز به نشئه ی ایمان نمی رسد

آن دل که منکِرِ آرام جان علیست

در روز حشرو عبوراز پُلِ صِراط

معیارِ نارو جنّت ومیزان علیست

بابَ الحَوائج و اُمّیدِ «مهدوی»