سفارش تبلیغ
صبا ویژن

► o▌ استان قدس ▌ o ◄

سوال – راه های پُربرکت شدن زندگی چیست ؟

پاسخ – تمام آحاد جامعه دینی نسبت به برکت سازی در زندگی، مسئول هستند. انسان مسلمان طبق آیین مسلمانی موظف است که یک انسان برکت محور باشد. اگر ما عرصه های برکت سوزی را در خانواده یا جامعه می بینیم همه در برابر آن مسئول هستیم. این طور نیست که فقط نان آور خانه مسئول باشد و اعضای دیگر خانواده مسئولیتی نسبت به برکت نداشته باشند. اعضای خانواده باید از ورود حرام به محیط خانواده جلوگیری کنند. در وصیت حضرت زهرا(س) داریم که من در تمام مدتی که در خانه ی علی بودم دروغی نگفتم ،خیانتی نکردم و حرام و حلالی انجام ندادم .بنای خانواده بر اساس بنیان صداقت و دروغ نگفتن است. وقتی دروغ در خانواده رواج پیدا کند و موضع گیری نسبت به آن نشود ، خانواده تبدیل به فرودگاه شیاطین می شود. در قرآن داریم که آیا به شما خبر بدهم که شیاطین بر قلب چه کسانی فرود می آیند ؟شیاطین بر قلوب کسانی که زیاد دروغ می گویند و گناه می کنند، فرود می آیند. وقتی شیاطین صحنه گردان این خانواده شدند حتما در اقتصاد خانواده هم دست اندازی می کنند. کسانی که می خواهند الهی زندگی کنند و سلوک رحمانی داشته باشند باید در خانواده صداقت داشته باشند. اگر ما فرزندان را بر اساس صداقت تربیت کردیم ، کسب و کار ما صداقت محور خواهد شد و در اینجا خدا می فرماید: این صداقت خیر و برکت می آورد و دروغ نکبت آور و شوم است و برکت را دور می کند. صداقت برکت ساز و دروغ برکت سوز است. پس خانواده در نهادینه کردن عوامل برکت ساز مسئولیت بزرگی دارد و باید آن عوامل را از خانواده دور کند. اعضای خانواده باید نسبت به درآمد خانواده تیزبین باشند و ببینند که آیا در این درآمد ،حق نیازمندان رعایت می شود و صدقه چقدر در خانواده جریان دارد. خداوند گسترش دهنده ی و سرچشمه ی برکات است و در درآمد ما حقی برای نیازمندان قرار داده است .نگاه غافلانه به صدقه این است که ما هر چه صدقه بدهیم از درآمد ما کم می شود. امام علی(ع) می فرماید: با دادن صدقه برکت الهی را نازل کنید. ما نباید بر سر نیازمندان منت بگذاریم زیرا آنها حقی در مال ما دارند و ما داریم با خدا معامله می کنیم .شیطان ما را وسوسه می کند که زکات و صدقه ندهیم و ما باید در خانواده اینها را تذکر بدهیم. روایت داریم که هیچ مالی از بین نمی رود اگر حقوق الهی آن پرداخت شده باشد. خمس و زکات بیمه ی اموال است ولی شیطان ما را وسوسه می کند که مالی را که با زحمت بدست آورده ایم به فرد دیگری ندهیم .ما از بیمه های انسانی استفاده می کنیم که در هنگام ضرر بخشی از آن توسط بیمه جبران شود. بیمه الهی، بلا و بن بست های اقتصادی را بر می دارد. این دو نوع بیمه خیلی با هم فرق می کنند. خانواده و اعضای آن باید دیدی نسبت به حرام و حلال داشته باشند. نکند که ما یک چیز حرام را حلال بپنداریم. مثلا شیطان به ما می گوید که ربا هم یک داد و ستد اقتصادی است، در اینجا خانواده باید یک تیز بینی اقتصادی داشته باشد که بداند چه چیزی ربا است و چه چیزی ربا نیست .امام صادق(ع) می فرماید: رباخوار از دنیا نخواهد رفت مگر اینکه به نوعی جنون مبتلا شود زیرا حقیقت ربا برهم زدن عقل و تعادل انسانی است .در قرآن داریم که رباخواران در حالتی وارد جهنم می شوند که گویی شیطان آنرا را مسخ کرده است و به جنون مبتلا شده اند. پیامبر می فرماید: در شب معراج دیدم که رباخواران شکم های بزرگی دارند که اینقدر این شکم بزرگ است که روی پاهای آنها افتاده است و به زمین کشیده می شود و آنها تعادل شان را از دست می دهند. ربا یعنی زیاد خواهی از حق و انصاف .ربا گیرندگان و ربا دهندگان هم در گناه ربا شریک است .ربا چرخه ی اقتصادی سالم را بهم می زند. روایت داریم که بزرگترین دشمنان یک مرد (رباخوار) در قیامت زن و فرزندانش هستند زیرا آنها می گویند که با آوردن لقمه ی حرام، راه شیطان را در زندگی آنها باز کردی .وظیفه ی مردم، مسئولان، مجریان، قانونگذاران و قوه قضائیه این است که در جامعه ی دینی کسی به سمت رباخواری پیش نرود. پس در مسئله ی ربا، کل جامعه مسئول است. قوانین بانکداری اسلامی ما اشکالی ندارد ولی ممکن است که در اجرا، مشکلاتی وجود دارد. سود بالایی که برای وام ها گرفته می شود تا چه حدی درست است ؟ این مسئولیت همه مردم و مسئولین است که ببینند که قوانین بانکداری اسلامی تا چه حد اجرا می شود. ربا اعلان جنگ با خداست. در قرآن داریم: اگر ربا ترک نشود بدانید که شما با خدا و رسولش اعلان جنگ کرده اید. عاقبت این اعلان جنگ ،بی برکتی است .

http://link.yamojir.com/sh-link-show.php?id=153


نوشته شده در سه شنبه 93/4/10ساعت 11:22 عصر توسط علی رضا رسولی نظرات ( ) |

یک کشتی گرفتار دریای طوفانی شد و غرق شد و تنها دو تن از سرنشینان این کشتی که شنا بلد بودند توانستند خود را به یک جزیره خشک کوچکی برسانند.
این دو نفر دو دوست قدیمی بودند. به جزیره که رسیدند فهمیدند راهی برای نجات در این جزیره ندارند جز اینکه به درگاه خداوند دعا کنند تا آنان را نجات دهد. برای اینکه بفهمند دعای چه کسی مؤثرتر است، جزیره را به دو قسمت تقسیم کردند و هر یک در بخش خود شروع به دعا کردند.
مرد اول از خدا غذا خواست. صبح روز بعد، یک درخت پر از میوه را در کنار خود دید. مرد خوشحال شد و مشغول خوردن میوه‌ها شد. قلمرو مرد دوم همانطور خشک و لم یزرع باقی ماند و چیزی عایدش نشد.
پس از یک هفته، مرد اول احساس تنهایی می‌کرد و از خداوند طلب یک همدم کرد. روز بعد کشتی دیگری غرق شد و تنها نجات یافته آن یک زن بود که به طرف جزیره شنا کرد و به مرد اول رسید. در طرف دیگر جزیره، مرد دوم چیزی نداشت.
چیزی نگذشته بود که مرد اول از خداوند طلب خانه، لباس، و غذای بیشتر کرد. روز بعد، انگار که سحر و جادویی شده باشد همه چیزهایی که مرد اول خواسته بود برایش فراهم شده بود. با این حال، مرد دوم هنوز هیچ چیز برایش آماده نشده بود.
در نهایت، مرد اول دعا کرد که یک کشتی به جزیره برسد تا او و همسرش بتوانند جزیره را ترک کنند. صبح روز بعد، یک کشتی در سمتی از جزیره که مربوط به مرد اول بود لنگر انداخت. مرد اول با همسرش سوار کشتی شدند و تصمیم گرفت مرد دوم را تنها در جزیره رها کند.
مرد اول فکر کرد که دوستش شایسته دریافت نعمت‌های خداوند نیست چون به هیچ یک از دعاهای او پاسخ داده نشده بود.
وقتی کشتی در حال ترک جزیره بود، مرد اول صدایی غرش‌وار از آسمان‌ها شنید: «چرا دوست خود را در جزیره تنها می‌گذاری؟»
مرد اول جواب داد: «این نعمات برای من است چون من بودم که برای دریافت آنها دعا کردم. دعاهای دوستم مستجاب نشد پس سزاوار چیزی نیست.»
صدا با حالتی توبیخ‌گونه به او گفت: «تو اشتباه می‌کنی! دوست تو تنها یک دعا کرد که به من به آن پاسخ دادم. اگر دعای او را مستجاب نمی‌کردم، تو هیچ یک از این نعمت‌ها را دریافت نمی‌کردی.»
مرد اول گفت: «به من بگو دوستم چه دعایی کرده بود که من باید همه اینها را مدیون او باشم؟»
صدای آسمانی گفت: «او دعا کرد که به همه دعاهای تو پاسخ داده شود.»
همه می‌دانیم که نعماتی که به ما عطا می‌شوند فقط نتیجه دعاهای ما نیست بلکه عامل اصلی آن دعاهای دیگران در حق ماست. برای دوستان خود ارزش قائل شوید و کسانی که شما را دوست دارند تنها نگذارید.


نوشته شده در دوشنبه 93/4/9ساعت 10:9 صبح توسط علی رضا رسولی نظرات ( ) |

.رسول اللّه صلى الله علیه و آله :

الإِیمانُ عُریانٌ ، ولِباسُهُ التَّقوى ، وزینَتُهُ الحَیاءُ ، ومالُهُ الفِقهُ ، وثَمَرَتُهُ العِلمُ.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :ایمان[ـِ تنها] ، برهنه است .

جامه آن ، پرهیزگارى است، زیورش آزرم ، دارایى اش آگاهى و میوه اش دانش .

الفردوس : ج 1 ص 112 ح 380 عن ابن مسعود ،

إحیاء العلوم : ج 1 ص 13 ولیس فیه «وماله الفقه» ،

کنز العمّال :ج 1 ص 40 ح 87 نقلاً عن الخرائطی فی مکارم الأخلاق عن وهب بن منبّه ولیس فیه «وثمرته العلم» ؛

الأمالی للشجری : ج 1 ص 15 عن ابن مسعود وفیه «رأسه» بدل «زینته» .

 


نوشته شده در شنبه 93/4/7ساعت 1:42 عصر توسط علی رضا رسولی نظرات ( ) |

<      1   2   3      

Design By : Pichak